هر قدر رسانه ملی در پوشش خبری واقعه زلزله آذربایجان سستی کرد و آن را بی تفاوت شمرد، خبرگزاری ها و روزنامه ها آن را مهم دانستند و بی امان خبر نوشتند و عکس ارسال کردند. هر قدر موضع گیری شخصیت ها در خصوص زلزله دیر و بی هنگام بود، شبکه های اجتماعی با ابراز همدردی و همدلی با زلزله زدگان به استقبال مصیبت زده ها رفتند.
و یک درخواست کافی بود تا زمزمه های مختصر انتقال خون به همهمه و هیاهو در شبکه های اجتماعی تبدیل شود و فوج فوج داوطلبان برای اهدای خون به مراکز انتقال خون بشتابند.
کاش همان طور که توییت& ها و پست های فیس& بوک برای المپیک شمارش شد، همدردی های ایرانیان سراسر دنیا با مصیبت زدگان زلزله آذربایجان هم بررسی می شد تا همگی بدانند ایرانیان یکدیگر رو دوست می دارند و به هم عشق می ورزند، گرانی دلار و سکه و پایین آمدن قدرت خرید هم ذره ای در این عشق نمی تواند تأثیر داشته باشد.
یک نکته مهم:
در لابلای این همه خبر و اظهار نظر و تخمین و انتقاد و … یک مسئله بی اندازه آزارم داد و آن هم فقدان حریم برای انتشار عکس از سوی خبرگزاری ها بود. عکس هایی که اجساد انباشته شده روی یکدیگر را نشان می داد و هر دلی را ریش می کرد. ای کاش دبیران محترم سرویس عکس خبرگزاری ها به حقوق انسانی هم میهنانمان احترام می گذاشتند و از انتشار چنین عکس هایی خودداری می شد.
