پای روابط عمومی در کفش روزنامه نگارها

اگر انیمیشن “ماشین ها دو” را دیده باشید، ماتر، یدک کش ساده لوح داستان و دوست مک کویین قهرمان مسابقات اتومبیل رانی با او همراه می شود تا با هم در ژاپن و مسابقه ای که همه ماشین های مسابقه ای مطرح دنیا شرکت دارند حضور پیدا کند. او که غیر از “رادیاتور اسپرینگ” یعنی محل زندگی اش جای دیگری را ندیده مبهوت محیط میهمانی شب قبل از برگزاری مسابقه است. در لحظه ای مک کویین را ترک می کند تا خوردنی های رایگان مهمانی را مزه مزه کند. به بار می رود و یک خودروی ژاپنی را می بیند که خوردنی سبز رنگی مشابه بستنی را به حاضرین تعارف می کند.

 

 

اما مقدار بستنی که در ظرف دیده می شود بسیار کم است، ماتر از ماشین می خواد مقدار آن به ظاهر بستنی را بیشتر و بیشتر کند. ماتر به خیال بستنی بخش زیادی از آن را می خورد دریغ از اینکه آن یک خوردنی سنتی و تند ژاپنی است و دلیل اینکه میزان آن کم تعارف می شد همین تند بودن آن بوده است. ماتر با سرعت زیاد خود را به آبی که بخش دکور اصلی داستان است و دوستش در مقابل آن آب در حال مصاحبه دادن با برگزار کننده مسابقات است می رساند و زبانش را به آب می رساند تا کمی از حرارت سوزش آن خوردنی تند کم می کند.

 

ماتر که شخصیت بسیار ساده دلی است بی اعتنا به مصاحبه ی دوستش خود را به میکروفن او می رساند و خطاب به همه تماشاچیان حاضر و بینندگان تلویزیونی فریاد می زند: از اون بستنی زنجبیلی رایگان نخورید، نخورید.

 

اما این همه ماجرا را برای چه تعریف کردم و چه ربطی دارد به روابط عمومی.

 

دیروز طی دعوتی که از خبرنگارن حوزه فعالیت سازمان داشتیم، میزبان آنها بودیم و مشکلات روابط عمومی در انعکاس اخبار را بررسی کردیم. مطرح شد که علی رغم تلاش مان برای تهیه گزارش های مفصل، هیچ رسانه ای به آن علاقه نشان نمی دهد. از بین همه نظراتی که مطرح شد، دبیر سرویس اجتماعی یکی از روزنامه ها گفت: همان طور که شما انتظار ندارید ما به حوزه روابط عمومی وارد شویم ما هم انتظار نداریم روابط عمومی ها به حوزه روزنامه نگاری وارد شوند، انتظار ما این است که روابط عمومی همان کار روابط عمومی را انجام بدهند و اطلاعات مورد نیاز ما را در اختیارمان قرار دهند.

 

این جمله علی رغم کوتاه بودنش بسیار تکان دهنده بود! یعنی ما در حوزه روزنامه نگاری قدم می زدیم؟ آیا روزنامه نگاری بخشی از کار روابط عمومی نیست؟ آیا همه خبرنگاران حوزه کاری ما حرفه ای هستند؟ آیا گزارش هایی که خبرنگاران تهیه می کنند بسیار متفاوت تر از مطالب تهیه شده توسط روابط عمومی است؟ آیا تلاش ما برای تهیه گزارش های تخصصی بیهوده بوده؟ و سؤالات و چراهای زیاد دیگری که در آن لحظه از ذهنم می گذشت.

 

حرف این دوست بزرگورمان هم درست بود و هم… .

 

درست از این جهت که ما نباید وارد قلمروی کاری و سیاست های خبری رسانه ها شویم و نادرست از این جهت که فضای خبری موجود آنقدر که این خبرنگار بزرگوار تصور می کنند حرفه ای نیست و همین عدم تلاش خبرنگاران برای تهیه گزارش ما را وا می دارد از روزمرگی خارج شویم و خودمان به خبرهای متحدالشکل مان سر و شکل جدیدی بدهیم، گذشته خبری و رنگ بدهیم و مصاحبه و داستان به آن اضافه کنیم.

 

خلاصه اینکه این احساس که روزنامه نگاران و خبرنگاران با این دیدگاه به روابط عمومی ها نگاه می کنند که صرفا وظیفه آنها هماهنگی است و لاغیر کمی برایم ثقیل و سنگین آمد.

 

یاد ماتر افتادم که به همه می گفت از آن بستنی زنجبیلی رایگان نخورید!! انگار که می خواهم بگویم از این کارهایی که ما کردیم نکنید! گزارش ننویسید و …، اما پشیمان شدم و فکر می کنم روابط عمومی هم حق دارد گزارش بنویسد، با حفظ شرایط و محدودیت های سازمانش تلاش کند واقعیت ها را بیان کند و آگاهی مخطابین را ارتقا ببخشد.

نوشتهٔ بعدی
رسانه های اجتماعی و زلزله آذربایجان
نوشتهٔ پیشین
در جستجوی متن برای تبریک روز خبرنگار

نوشته‌های مرتبط

۱ دیدگاه. ارسال دیدگاه جدید

  • با سلام خدمت آقای حق وردی
    احتراماً ضمن عرض تبریک بمناسبت روز خبرنگار و خداقوت به تمامی کسانی که در حوزه روابط عمومی و رسانه ها مشغول به فعالیت هستند. باید به عرض برسانم که مطلب ” پای روابط عمومی در کفش روزنامه نگارها ” را مطالعه کردم و به زعم بنده دیدگاه شما درست است و یاد آور این موضوع که رسالت کار روابط عمومی و رسانه چیست. چرا این دو واحد بعضی وقتها بجای رفاقت رقابت کاذب می کنند. مگر نه آنست که روابط عمومی باید اطلاعات مورد نیاز خبرنگاران و رسانه ها را که نماینده مردم هستند را آماده و گزارش نماید و مگر نه آنکه رسانه ها باید با نگاه دقیق و سالم به اطراف خود بنگرند و مسائل را واکاوی و بدور از سیاه نمایی و با هماهنگی روابط عمومی آنچه که مورد نیاز مردم میباشد را به اطلاع آنها برساند. حل این موضوع ، همدلی بیشتر این دو دستگاه را میطلبد که بدور از منافع مادی و غرض ورزی شخصی در یک مسیر و هدف واحد گام بردارند و آن اعتلا و پیشرفت در سایه احترام متقابل میباشد که با وجود همکارانی مانند شما حتماً امکان پذیر است.

    پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
برای ادامه، شما باید با قوانین موافقت کنید


+ هشت = 11

فهرست