مدیران رسانه گریز مدیرانی هستند که در برابر هر نوع درخواست رسانه ای فقط یک پاسخ دارند: “خیر” . پاسخ دفتر آنها به خبرنگاران و روابط عمومی همیشه منفی است. چنانچه در جلسه ای باشند که خبرنگاران در آن حضور داشته باشند با تکنیک های خاص از جلسه خارج می شوند تا از دسترسی خبرنگاران به خودشان، مصون بمانند.
تلاش آنها “ضایع کردن” روابط عمومی در برابر درخواست های رسانه ای خبرنگاران است. تصور این قبیل مدیران از خبرنگار و رسانه ای چیزی شبیه هیولاست که هر نوع نزدیک شدن و ارتباط (حتی تلفنی) آنها را در آستانه خورده شدن قرار می دهد. هر نوع ارتباط با خبرنگاران را برای خود تهدیدی می دانند که موقعیت و صندلی آنها را متزلزل می سازد.
حتی پاسخ های منفی این قبیل مدیران به خبرنگاران با روی خوش انجام نمی شود و غالبا با توهین، تمسخر و تحقیر همراه است.
هیچ انعطافی برای ارائه اطلاعات از حوزه کاری خود نشان نمی دهند و فضای کاری تحت امرشان همیشه در ابری از ابهام و رمز و راز قرار دارد.
این گونه مدیران ذهنیت رسانه ها را به روابط عمومی تغییر می دهند و روابط عمومی ها را “واسطه” ای بی نفوذ (بخوانید بی دست و پا) نشان می دهند که ارتباط و کمک گرفتن برای گرفتن خبر توسط آنها از منابع خبری بی فایده است.
نیمه خالی لیوان و بزرگنمایی چند خاطره بد خبری سازمان از ذهن و یادشان پاک نمی شود و دائم به یادآوری و تذکر موارد گذشته به روابط عمومی می پردازند.
تنها آرزوی هر روابط عمومی برپایی مراسم تودیع چنین مدیرانی است.
۳ دیدگاه. ارسال دیدگاه جدید
آی خوب اومدی حق‌وردی جان!
به نظر من اکثریت این مدیران به دلایل زیر چنین رفتاری میکنند:
۱٫ داشتن ضعف در نحوه ارتباط با رسانه‌ها و بلدنبودن پاسخگویی
۲٫ عدم اطلاع از مجموعه سازمانی خود به جهت مشغله شغل دیگر، تازه به دوران رسیده بودن، اصلاً علاقه ای به روابط عمومی ندارد
۳٫ عدم داشتن تخصص در زمینه کاری سازمانی و بالاآمدن گتره‌ای
۴٫ امنیتی بودن روابط عمومی به جهت امنیتی بودن مجموعه یا سازمان
۵٫ عدم توانایی تفکیک اطلاع‌رسانی عملکرد و افشای سر و راز سازمان
۶٫ عدم داشتن قدرت کافی در روابط عمومی به جهت ضعف در ساختار، تسلط و موشکافی بیش از حد حفاظت و حراست های مجموعه حتی نسبت به مدیر و روابط عمومی آنها
۷٫ کانالیزه نبودن نحوه اطلاع‌رسانی روابط عمومی‌ها به عنوان تنها منبع صحیح و درست اطلاع‌رسانی سازمانی و یا نداشتن سخنگو
۸٫ احتمالاً با خبرنگار یا رسانه ای در یک برهه‌ای مشکل پیدا کرده و نتوانسته از پس آن برآید که چنین شده یعنی مارگزیده از ریسمان سیاه و سفید نیز می‌ترسد…
و…
نظر شما چیست؟
سلام
تشکر از نظرتون
۱٫ شاید هم سیاست ورزی و دوری از به وجود آوردن چالش باشه.
۲٫ اتفاقن چون خوب می دونن در حوزه کاری شون هیچ اتفاق مثبتی نیفتاده و یا بدتر، اتفاقات ناگواری افتاده، از رسانه ها دوری می کنند.
۳٫ این رو قبول دارم اما در خیلی سازمان ها، مدیران حوزه ها سالیان زیادی در همون حوزه کار کردند و نمی شه اونها رو آدم های بی تجربه ای دونست.
۴٫ امنیتی بودن روابط عمومی رو متوجه نمی شم! وقتی خود روابط عمومی با روی باز درخواست های رسانه ای رو پاسخ می ده این دیگه ارتباطی به امنیتی بودن این واحد نداره.
۵٫ این رو قبول دارم که به علت عدم شناخت نمی دونن چه چیزهایی رو می شه گفت یا چه مواردی رو نمی شه گفت، اما در مجموع خطوط قرمز در خیلی از دستگاه ها مشخصه.
۶٫ مورد ششم رو کلن رد می کنم.
۷٫ شرایط ذکر شده در این پست ناظر بر این هست که بحث اطلاع رسانی کانالیزه و از طریق روابط عمومی شکل می گیره.
۸٫ این مسئله رو گفتم، که سوابق ذهنی شون ممکنه در ارتباطات رسانه ای بعدی تأثیر زیادی بزاره.
با سلام خدمت آقای حق وردی
به به آفرین
موارد ذکر شده در خصوص مدیران رسانه گریز را کاملاً درست و اصولی بیان کردید . ولی به نظر می رسد پاسخگو بودن ، ریشه در فرهنگ هر جامعه ای دارد . این مسئله از پدر خانواده بعنوان اولین مدیر شروع میشود تا بالاترین مدیران در سطوح یک مملکت . فرار از پاسخگویی و بلعکس آن پاسخ دادن به تمامی مسائل که به اشخاص مربوط میشود یا نمیشود ، هر دو لبه یک قیچی هستند . و این یعنی برخورد با رسانه و افکار عمومی و خراب کردن ذهن مخاطب . هر دو غلط و اشتباه هستند . اساتید و کارشناسان علوم ارتباطات ، اغناء و رضایت افکار عمومی را توصیه میکنند . کارشناسان زحمتکش روابط عمومی بعنوان پیشانی هر سازمان و خبرنگاران محترم به دور از جنجال های رایج و با سختی و مشقت طاقت فرسا سعی در عمل نمودن به توصیه اساتید و پیشکسوتان خود دارند . ولی تغییر یک فرهنگ غلط نیاز به زمان و حوصله و از همه بیشتر خواست عمومی افراد جامعه را میطلبد . امیدوارم تغییر را از خود شروع کنیم و شاهد فضای بهتری در روابط خصوصی و عمومی جامعه باشیم . ۰۵/۰۷/۱۳۹۱