انتشار آنلاین خبر در نشست های خبری؛ آری یا خیر؟! (۱)‎

PR_Online_Newsدر هفته ای که گذشت به بهانه برگزاری یک همایش سراسری میهمان همکاران شیراز بودیم. برای پوشش خبری این مراسم از چند خبرگزاری دعوت کردیم که در صورت تمایل، خبرنگار خود را به روابط عمومی سازمان معرفی کنند. در پی این دعوت، چهار خبرنگار از چهار خبرگزاری معرفی شدند و به اتفاق راهی شیراز شدیم.

 

من یکایک خبرنگاران حوزه کاری مان را می شناسم، اما به علت جابجایی مکرر خبرنگاران در سرویس ها، چند خبرنگار دعوت شده نسبت به یکدیگر و سبک کاری هم شناخت زیادی نداشتند.

 

هیچ قاعده ی از پیش تعریف شده ای نداشتیم و فقط در شب پیش از همایش در خصوص کنداکتور برنامه و نحوه انجام کار کمی صحبت کردیم.

 

همایش با مراسم افتتاحیه آغاز شد و هر یک از خبرنگارها به سبک خود خبر را روی خبرگزاری متبوعش ارسال کرد. دو نفر از آنها خبر را خواندند و یکی دستنویس های خود را تایپ کرد و روی ادیتور خبرگزاری قرار داد و دیگری همزمان، صحبت های برجسته ترین میهمان همایش را مستقیما روی ادیتور خبرگزاری گذاشت. خبرنگار آخر یک دوربین نیکون دی ۸۰ هم همراه داشت و در فرصت های به دست آمده از سخنرانان عکس می گرفت و مطالب خود را با عکس برنامه ارسال می کرد.

 

تا اینجای برنامه همه چیز رو به راه بود و نکته و اختلافی دیده نمی شد.

 

پیشنهاد کردم مهم ترین شخصیت ها و سخنرانان همایش را برای گفتگو به صورت نشست خبری دعوت کنم و هر یک از خبرنگاران سؤالات خود را از آن فرد بپرسد. بعد از موافقت خبرنگاران با این پیشنهاد از مدیران و سخنرانان یک به یک دعوت می کردم و اتاق نشست خبری گاه با دو یا چند مدیر در انتظار مواجه می شد.

 

آغاز ماجرا:

 

در یکی از این دعوت ها، خبرنگارها، موضوعی که این روزها با حساسیت زیاد دنبال می شود را به اتفاق مطرح کردند که میهمان نشست هم از پاسخ سر باز زد. با تغییر در نوع سؤال، مدیر هم متقاعد شد توضیحات فنی مسئله مطرح شده را بازگو کند و نهایتا اطلاعاتی به خبرنگاران داده شد که بسیار ناب و دست اول بود.

 

با پایان گرفتن سؤالات و شروع صحبت های میهمان بعدی، زمزمه و صحبت دو خبرنگار که کنار همدیگر نشسته بودند توجه را جلب می کرد. با خواهش و درخواست، تقاضا کردم بحث را کنار بگذارند تا صحبت های میهمان نشست خبری به اتمام برسد، اما متوجه بودم که این دو خبرنگار از دایره بحث خارج شده اند و دیگر توجهی به مطالب ارائه شده ندارند.

 

مشخص شد بعد از اتمام صحبت های میهمان قبل که در مورد همان موضوع حساس صحبت کرده بود، خبرنگاری که مطالب را تایپ می کرد، با یک تنظیم فوری، خبر را روی خبرگزاری خود منتشر کرده و خبرنگار دیگر هم از این سرعت نشر خبر به شدت عصبانی بود.

 

در مورد این اختلاف دیدگاه و اختلاف سبک کار، دقایقی صحبت کردیم و بعد از این صحبت ها بود که این سؤالات را مطرح کردم و از تک تک خبرنگارها خواهش کردم به آنها پاسخ بدهند. البته پیش از ارسال سؤالات به خبرنگارها، همان ساعت، دو سوال از سوالات را روی فیس بوکم قرار دادم و چند نفر از دوستان به سوالات پاسخ دادند.

 

تا امشب که این پست را می نویسم (شنبه شب؛ ۱۱ آبان ۹۲) یکی از خبرنگارهای محترم، مبسوط به این سؤالات پاسخ داده است و منتظر دریافت باقی جوابها هستم.

 

اما سؤالات کدام بودند؟

 

 

استفاده کردن از پاسخ سوالی که خبرنگار دیگری آن را مطرح کرده است آیا مجاز است یا اخلاقی نیست؟

 

امکانات تکنولوژیک، سرعت انتشار خبر را توجیه می کند؟

 

دوستی و آشنایی خبرنگاران با یکدیگر چه ارتباطی با هماهنگی در انتشار خبر دارد؟

 

آیا قبل از یک نشست خبری لازم است خبرنگاران نسبت به نوع انتشار خبر با یکدیگر توافقاتی داشته باشند؟

 

آیا در برنامه هایی که خبرنگار به همراه داریم روابط عمومی مجاز است برای نوع پوشش خبری برنامه، برای خبرنگارن خط مشی و باید و نباید مشخص کند؟

 

روابط عمومی در نشست های خبری که خبرنگاران ضعف اطلاعاتی و کمبود سوال دارند چه کمکی به سازمان و خبرنگاران می تواند داشته باشد؟

 

 

پیش از طرح پاسخ خبرنگاران توجه شما را به چند کامنت پایین مطلبم در فیس بــوک جلب می کنم:

 

تحلیل شبکه اجتماعی: به نظر یکی از زمینه‌های رقابت خبرگزاری‌ها و خبرنگاران «سرعت انتشار خبر» بوده و هست، و بهره‌گیری از تکنولوژی در این زمینه هم مثال‌های قبلی داشته مثل استفاده از موبایل و مصاحبه تلفنی که باب هم شده که سرعت دریافت اطلاعات و انتشار و گذار از محدودیت‌های مثلا مکانی و زمانی رو بیشتر کنه، پس به نظر میاد استفاده یک فرد مثلا از اینترنت همراه و انتشار سریع اخبار حتی در محل همان نشست از نظر من به عنوان یک مخاطب که اولویت‌اش سرعت نشر خبر و اطلاع‌رسانی هست بسیار تحسین برانگیزه و اعتراض دیگران منطقی به نظر نمیاد، مگر اینکه رسالتشون که همان رساندن خبر به دست مخاطب باشه رو فراموش کرده باشن و توقع داشته باشن خبرها مثل وضع فعلی که اغلب از هم نقل قول می کنن باشه، در صورتی که من مخاطب توقع دارم هر خبرنگار از زاویه دید خودش و رسانه‌اش خبر رو در اسرع وقت منتقل کنه.

 

 

Minoo Badiee: شاید من متعلق به نسل گذشته باشم که البته هستم اما به نظرمن بهترین روش برای انتقال پیام یادداشت برداری سریع است که در همان لحظه امکان انتخاب مهمترین بخش خبر فراهم می شود البته قطعا امکانات تکنولوژیک خیلی مهم است یعنی شما در نشست خبری با داشتن لب تاپ و تبلیت و … بسیار سریع انچه را که می شنوید مستقیما برای رسانه خودتان ارسال کنید نه اینکه انرا مثلا سیو کرده و حتی بلافاصله بعد از جلسه تنظیم کنید و ارسال نمایند استفاده از امکانات تکنولوژیک بدان معنی است که همانگونه که گفتم در همان لحظه خبرنگار خبرش را تنظیم کرده و ارسال کند و در عین حال حواسش هم به طرح سوالات از طرف خودش و سایرین باشد این یعنی روزنامه نگاری کاملا مدرن ویا پست مدرن که نیاز به سرعت اینترنت بسیار بالا هم دارد و تحریریه وسردبیری که همواره ان لاین بوده و بسرعت خبر را گرفته و با ویراستاری انتشار دهد !

 

 

محمود حق وردی به خانم دکتر مینو بدیعی: مقصود این دو سؤال ناظر به اتفاقی است که دیروز در شیراز و یک نشست خبری مایه دلخوری دو‌نفر از دوستان من شد. یکی از دوستان دقیقن بعد از پایان گرفتن سوالاتش خبر را منتشر کرد و باعث اعتراض سایر خبرنگارها شد. در این مورد یادداشتی نوشته‌ام که بزودی روی وبلاگم منتشر می‌کنم.

 

 

Roohollah Rajaee: سلام منتظر یادداشتت هستم. همین جا هم لینک بزار که مطلع بشییم. ممنون

 

در روزهای آینده بخش های بعدی این مطلب منتشر می شود.

 

نویسنده:

تاریخ:

نوشتهٔ بعدی
روابط عمومی و اطلاع رسانی در بحران
نوشتهٔ پیشین
روابط عمومی در هفته ای که گذشت (۱۰)

نوشته‌های مرتبط

۱ دیدگاه. ارسال دیدگاه جدید

  • به نظر من ما باید خبرنگاری با این مهارت بالا را تکریم و تحسین کنیم، و سعی کنیم از او بیاموزیم. این شخص دریافته است که سرعت، مهم ترین رکن در خبرپراکنی است. زیرا هرچه قدر هم قلمت خوب باشد و مهارت داشته باشی، اما با سرعت پایین، مهارتت تقریبا هیچ کاربردی ندارد. به نظرمن بهترین راه حل این است که خبرگزاری ها اقدام به برگزاری کلاس هایی برای بالارفتن سطح مهارت خبرنگاران کنند. و خبرنگاران انگیزه بیشتری برای یادگیری و آموختن و بالا بردن سرعت خود داشته باشند. این نهایت بی انصافی است که به خاطر ضعف های خود و رسانه خود، فردی را که سرعت و مهارت بیشتری دارد مقصر قلمداد کنیم

    پاسخ

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

این فیلد را پر کنید
این فیلد را پر کنید
لطفاً یک نشانی ایمیل معتبر بنویسید.
برای ادامه، شما باید با قوانین موافقت کنید


6 × = چهل دو

فهرست